Η στήριξη σε βοηθά να μην παραιτηθείς
Αυτό που ώθησε τη Χαρά Καλλιμογιάννη να κάνει μια κουβέντα μαζί μας για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο του μαστού, ήταν να στείλει ένα μήνυμα: Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που αν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να θεραπευτεί. Έθεσε μόνο έναν όρο: Να γράψουμε τα ονόματα των γιατρών που τη βοήθησαν σε αυτή τη μάχη.
Τη Χαρά τη συναντήσαμε ένα μεσημέρι σε ένα κεντρικό καφέ της πόλης. Μια πραγματικά εντυπωσιακή γυναίκα, που κάθε άλλο παρά προδίδει την ταλαιπωρία που πέρασε. Με το που ήρθε, άρχισε να χαιρετά αρκετό κόσμο. «Καρκίνος, ξε-καρκίνος, δεν σταμάτησα ποτέ να βγαίνω. Ο καρκινοπαθής δεν αποκόπτεται από την κοινωνία» μας λέει. Είναι μια ηλιόλουστη ημέρα, αλλά έχει αρκετό αέρα. «Θα προτιμούσα να καθίσουμε έξω λόγω των εξάψεων» προσθέτει. Οι εξάψεις είναι το κλασικό σύμπτωμα της ορμονοθεραπείας στις πάσχουσες από καρκίνο του μαστού. Στο τραπέζι τοποθετεί και τη βεντάλια της, την οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ, κι ούτε πρόκειται για όσα χρόνια θα συνεχίζει να παίρνει τα φάρμακά της.
«Αρρώστησα το 2007. Μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή. Μέσα στο 2006 είχα τη μητέρα μου στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας στην Αθήνα με καρκίνο του μαστού, που παρεμπιπτόντως ήταν ο ίδιος τύπος καρκίνου με τον δικό μου. Ήμουν υποψιασμένη. Από τα 40 μου σταθερά κάθε χρόνο έκανα μαστογραφία, και αρκετά συχνά ψηλάφηση. Μια μέρα διαπίστωσα μια μικρή αλλαγή στο στήθος μου, ένα μικρό ογκίδιο. Τόσο μικρό που ακόμα και ο γιατρός δεν κατάφερε να το εντοπίσει εύκολα. Γνώριζα το σώμα μου καλά» μας λέει.
Άφησε να περάσει ένα διάστημα 10 ημερών για να πάει διακοπές, και αμέσως μετά έκανε μαστογραφία. Η μαστογραφία «έδειξε» το ογκίδιο. Ακολούθησε η βιοψία. «Βγαίνουν τα αποτελέσματα, μου λένε ότι είναι καρκίνος και η δουλειά πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια». Πρώτα η μερική μαστεκτομή (το ¼ του στήθους) και μετά η χημειοθεραπεία. «Όταν μου είπαν ότι είναι καρκίνος, έπαθα σοκ, έκλαιγα για δύο ημέρες. Μετά είπα: 'Πρέπει να προσγειωθώ στην πραγματικότητα'». Η πιο δύσκολη στιγμή της ασθένειάς της ήταν η χημειοθεραπεία. Κάθε 20 ημέρες και από μια χημειοθεραπεία. Οι έμετοι και η έλλειψη διάθεσης τη διέλυσαν. «Καθόμουν στον καναπέ σαν ένα σακί, ανέκφραστη» μας λέει. Την περίοδο εκείνη, άρχισαν να πέφτουν και τα μαλλιά της. Είχε αγοράσει μια περούκα αλλά δεν την έβαλε ποτέ, γιατί ζεσταινόταν υπερβολικά. «Ευτυχώς δεν έπεσαν τελείως. Είχαν αραιώσει όμως αρκετά. Πήγαινα στο κομμωτήριο για να τα φουσκώνω» λέει.
Η Χαρά δεν έκρυψε ποτέ την αρρώστια της από κανέναν, και ποτέ δεν ένιωσε ότι τη λυπάται κάποιος από τους φίλους της. «Το ότι έλεγαν οι πιο έξω, δεν με ένοιαξε ποτέ». Αυτό που θεωρεί πολύ σημαντικό στον αγώνα κατά του καρκίνου, είναι η στήριξη από τους δικούς σου ανθρώπους. «Αν σε στηρίζει ο άντρας σου, η οικογένειά σου, όλα τα άλλα γίνονται. Η στήριξη αυτή σε βοηθά να μην παραιτηθείς από τη ζωή» αναφέρει.
«Το πρώτο πράγμα που είπα όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο ήταν 'αμάν να ζήσω'. Τον φοβήθηκα τον θάνατο. Μετά στην πορεία, όταν βλέπεις ότι ζεις, σε πειράζουν άλλα πράγματα: τα μαλλιά που πέφτουν, το ψιλοκομμένο στήθος, το πρήξιμο, ο ιδρώτας. Αυτά όμως είναι σημάδια ότι ζεις, είναι υγεία τελικά». Τέσσερα χρόνια μετά τη μαστεκτομή και τις χημειοθεραπείες, ο φόβος ότι ο καρκίνος μπορεί να επιστρέψει, δεν έχει φύγει. «Ξέρω ότι είναι ένας φόβος με τον οποίο θα ζω. Κάθε εξάμηνο κάνω τις εξετάσεις μου, δεν έχω μεταστάσεις. Περιμένω να περάσουν τα χρόνια. Πρέπει να παίρνω ένα φάρμακο για επτά χρόνια. Είναι μια δύσκολη ασθένεια. Είναι μια αρρώστια που πάντα έχεις το μυαλό σου ότι κάτι μπορεί να γίνει, όχι απαραίτητα ότι θα πεθάνεις, αλλά ότι θα ταλαιπωρηθείς». Η 49χρονη σήμερα Χαρά νιώθει έκπληκτη όταν ακούει γυναίκες στο περιβάλλον της να μην κάνουν τις προληπτικές τους εξετάσεις. «Δεν μπορώ να ακούω 'δεν πάω στον γιατρό, γιατί φοβάμαι τι θα μου βρει'. Δεν καταλαβαίνουν ότι αν προλάβεις τον καρκίνο, αυτός δεν θα σε σκοτώσει αλλά θα εξελιχθεί σε μια χρόνια ασθένεια» αναφέρει με ιδιαίτερη επιμονή. Μετά την εμπειρία που έζησε, αυτό που την ενόχλησε ιδιαίτερα, ήταν το γεγονός ότι δεν υπάρχει εθελοντισμός. «Υπάρχουν καρκινοπαθείς που δεν έχουν κανέναν να τους βοηθήσει. Υπάρχουν άνθρωποι στην Ογκολογική Κλινική που χρειάζονται ένα ακτινίδιο –οι θεραπείες σου διαλύουν τα έντερα-, ή να τους διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο. Θα ήθελα να δημιουργηθεί μια ομάδα, και να συμμετάσχω κι εγώ, που εθελοντικά μία ώρα την ημέρα έστω να δίνει κάποιες απλές υπηρεσίες στους ογκολογικούς ασθενείς. Καλό είναι αυτό που κάνει η Αντικαρκινική Εταιρία με τα κουπόνια, αλλά δεν αρκεί» τονίζει. Η συζήτησή μας κλείνει με την υπενθύμιση του όρου, του «ευχαριστώ» της προς τους γιατρούς που τη βοήθησαν: τον χειρουργό Χαράλαμπο Μπάτση, τον αναισθησιολόγο Γιώργο Παπαδόπουλο, τον διευθυντή της κλινικής χημειοθεραπείας Κώστα Νικολαΐδη, τον γιατρό Αντόνιο Καπιτσέλο (όλοι τους στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο) και τον διευθυντή της μαιευτικής κλινικής «Χατζηκώστα» Νίκο Αντωνίου.
Η Συνέντευξη δόθηκε στην εφημερίδα ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ